پاسخ دینامیکی ساختمان انعطاف پذیر پنج طبقه متکی بر جداسازهای پاندولی با فرکانس متغیر تحت اثر حرکات حوزه نزدیک دو جهته مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور ارزیابی میزان تاثیر جداسازها پاسخهای لرزه ای با پاسخهای مربوط به حالت دارای جداساز از نوع پاندول اصطکاکی معمولی و نیز با اصطکاک متغیر مقایسه شده اند. پاسخ سیستم در حالت دو جهته با حالت بدون اندرکنش دو جهت مقایسه شده تا تاثیر اندرکنش نیروهای اصطکاکی مشخص گردد. بعلاوه، مطالعه پارامتری جهت شناسایی پارامترهای موثر در اندرکنش دو جهته صورت گرفته است. از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که جابه جایی در جداسازها تحت اثر تحریک دو جهته بیش از جداسازهای اصطکاکی معمولی و با اصطکاک متغیر می باشد، در حالی که شتاب مطلق بام و برش پایه دارای مقادیر کمتر می باشند.

یکی از انواع رایج جداگرها، جداگرهای اصطکاکی پاندولی هستند. پژوهش ها نشان می دهند که استفاده از آن ها در زلزله های میدان نزدیک پاسخ ها همراه با تشدید خواهد بود. در سال های اخیر، پژوهشگران خاصیت تطبیق پذیری غیرفعال را در جداگرهای مذکور جای داده اند تا مشکل ایجاد پدیده ی تشدید در پاسخ های جداگر حل شود. در جداسازهای تطبیق پذیر به دلیل کاهش یافتن نیروی بازگردانندگی، جابه جایی جداساز افزایش می یابد. در نوشتار حاضر، دو نوع جداگر انحناء متغیر به نام های سیستم اصطکاکی پاندولی انحنا متغیر (V C F P S) و جداگر پاندولی بسامد متغیر (V F P I) در سازه ی معیار جداساز لرزه یی استفاده شده است. زلزله های اعمال شده در سازه ی مذکور در دو جهت افقی بوده و از مولفه ی قائم زلزله صرف نظر شده است. مدل سازه ی معیار جداساز لرزه یی به صورت سه بعدی است که در هر طبقه سه درجه آزادی دارد. تحلیل دینامیکی سازه ی معیار با روش شتاب میانگین ثابت نیومارک بتا انجام شده است. جداسازهای لرزه یی به صورت یکنواخت در سازه قرار گرفته و بررسی ها با استفاده از معیارهای ارزیابی و تاریخچه ی پاسخ سازه انجام شده است. مشاهده می شود که جداسازهای لغزشی متغیر به دلیل تغییر یافتن در خصوصیات جداساز نسبت به جداسازهای اصطکاکی پاندولی عملکرد بهتری دارند. به منظور کاهش دادن جابه جایی جداساز لرزه یی از روش کنترل نیمه فعال با استفاده از میراگر M R و کنترلر شبکه ی عصبی موجکی استفاده شده است. ولتاژ میراگر M R توسط الگوریتم کنترل محاسبه شده است تا نیروی کنترل بهینه ی سازه ایجاد شود. کنترلر ذکرشده توسط الگوریتم ژنتیک بهینه می شود. نتایج عددی نشان می دهند که استفاده از کنترل نیمه فعال برای کاهش جابه جایی جداساز لرزه یی در مقایسه با افزایش ضریب اصطکاک سطح لغزش و کنترل غیرفعال موثرتر است.

باتوجه به آسیب پذیری مخازن هوایی آب، به عنوان یکی از مهمترین سازه های تامین کننده ی آب بهداشتی شهرها، لزوم حفظ قابلیت بهره برداری از آنها پس از زلزله امری ضروری است. یکی از فناوری های نوین مهندسی سازه، طراحی جداسازهای لرزه یی و کاربرد آن در سازه های خاص از جمله مخازن هوایی آب است. در نوشتار حاضر، با انجام تحلیل دینامیکی تاریخچه ی زمانی، یک مخزن هوایی بتنی با پایه ی بتنی در ترازهای مختلف آب و تحت شتاب نگاشت های متفاوت در دو حالت با و بدون جداساز تحلیل و نتایج حاصل با هم مقایسه شدند. جداساز لرزه یی مورد استفاده در مدل های مذکور از نوع الاستومری نئوپرنی است که در محل اتصال مخزن به ستون بتنی نصب شده است. نتایج حاصل نشان داد استفاده از جداسازها در مخازن هوایی بتنی نسبت به مخازن بدون جداساز، باعث میرایی انرژی زلزله خواهد شد. طی فرایند میرایی، دوره ی تناوب طبیعی سازه افزایش می یابد و شتاب و نیروهای وارد بر سازه کاهش می یابند و منجر به کاهش تغییرمکان و کاهش نیروی برش پایه در مخزن می شوند.

به منظور بررسی اثر سیستم جداساز بر پاسخ پل ها، دو نوع پایه متفاوت مورد مطالعه قرار گرفته است. پل ها در حالت جدا نشده طبق ضوابط آیین نامه AASHTO96 طراحی شده و سپس مدل تحلیلی آن ها با استفاده از برنامهDRAIN-2DX  ساخته شده و در حالت های مختلف جدا نشده و جدا شده با استفاده از شتاب نگاشت های مختلف، تحت تحلیل تاریخچه زمانی غیر خطی قرار گرفته اند. جهت مطالعه اثر سختی و مقاومت تسلیم سیستم جداساز بر پاسخ پل با پایه جداشده، طی تحلیل های مکرر، سختی سیستم جداساز به صورت گام به گام از 20% تا 100% سختی الاستیک پایه و در هر گام، مقاومت تسلیم سیستم جداساز از 5% تا 20% جرم سهمیه پایه تغییر داده شده است. در هر مورد، مقادیر حداکثر تغییر مکان عرشه، شکل پذیری مورد نیاز جداساز، ضریب حفاظت پایه و تغییر مکان پسماند عرشه محاسبه گردید و نتایج در قالب نمودارهایی ارایه شده است. در پایان با استناد به نتایج به دست آمده از این تحقیق، پیشنهاداتی در زمینه نحوه تحلیل و طراحی پل های جداسازی شده ارایه شده است.